แรงงานทุกกลุ่มตั้งสหภาพได้

สัดส่วนสมาชิกสหภาพแรงงานต่ำวิกฤต: ปัจจุบันประเทศไทยมีแรงงานที่เป็นสมาชิกสหภาพเพียง 5 แสนคน จากแรงงานทั้งหมด 40 ล้านคน (ประมาณ 1.5%) ซึ่งถือว่าน้อยมากเมื่อเทียบกับมาตรฐานโลก ส่งผลให้แรงงานส่วนใหญ่ขาด "เสียง" ในการเจรจาค่าจ้างและสวัสดิการ

กฎหมายล้าหลังและจำกัดสิทธิ: กฎหมายแรงงานสัมพันธ์ปัจจุบันมีข้อจำกัด เช่น ห้ามแรงงานต่างบริษัทรวมตัวกัน (แม้จะอยู่ในอุตสาหกรรมเดียวกัน) และยอมให้อำนาจรัฐแทรกแซงกิจกรรมของสหภาพได้

ขาดสิทธิขั้นพื้นฐานตามหลักสากล: ประเทศไทยยังไม่ได้รับรองอนุสัญญา ILO 87 และ 98 ซึ่งเป็นมาตรฐานโลกที่รับรองเสรีภาพในการสมาคมและการเจรจาต่อรอง ทำให้แรงงานไทยต้องทนกับสภาพการจ้างที่ย่ำแย่และถูกกดค่าแรงจากนายจ้างโดยไม่มีกลไกช่วยเหลือที่มีประสิทธิภาพ

ยึดมาตรฐานโลก (ILO): ปรับมาตรการคุ้มครองแรงงานให้เป็นไปตามหลักสากลในอนุสัญญาองค์การแรงงานระหว่างประเทศ (ILO) ฉบับที่ 87 และ 98 

ขยายคำนิยาม "แรงงาน” ให้ครอบคลุมคนทำงานรูปแบบใหม่ (เช่น ฟรีแลนซ์ แรงงานแพลตฟอร์ม) เพื่อช่วยให้ลูกจ้างในอุตสาหกรรมเดียวกันแต่ต่างผู้ว่าจ้าง สามารถรวมตัวกันได้

เปิดกว้างสิทธิจัดตั้งสหภาพ: รับรองให้แรงงานสามารถรวมตัวกันเป็นสหภาพแรงงานได้ โดยไม่แบ่งแยกเชื้อชาติหรือสถานที่ทำงาน (เช่น สหภาพแรงงานสร้างสรรค์ บุคลากรทางการแพทย์และสาธารณสุข พนักงานของรัฐ)

คุ้มครองการเจรจาร่วม: เพิ่มช่องทางให้สหภาพแรงงานหลายแห่ง ยื่นข้อเรียกร้องร่วมกัน โดยได้รับการคุ้มครองจากการถูกลงโทษหรือกลั่นแกล้ง

สร้างระบบเจรจาที่โปร่งใส: กำหนดกลไกที่ชัดเจนในการต่อรองกับผู้ว่าจ้าง รวมถึงสิทธิของแรงงานในการเข้าถึงข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับการทำงาน (เช่น ผลประกอบการ ความเสี่ยงที่เป็นอันตรายต่อแรงงาน)

ให้สัตยาบันอนุสัญญา ILO ฉบับที่ 87 (อนุสัญญาว่าด้วยเสรีภาพในการสมาคมและการคุ้มครองสิทธิในการรวมตัว) และฉบับที่ 98 (อนุสัญญาว่าด้วยสิทธิในการรวมตัวและการเจรจาต่อรองร่วม)

แก้ไข พ.ร.บ. แรงงานสัมพันธ์ พ.ศ. 2518 และ พ.ร.บ. แรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ พ.ศ. 2534 ให้สอดคล้องกับอนุสัญญา ILO ฉบับที่ 87 และฉบับที่ 98